9 mei

Ik schrijf dit verslag in een prachtig Oosters aangekleed restaurant aan de rand van de dode Zee, waar we straks in een grote tent gaan overnachten. We hebben net heerlijk gegeten en nu zit iedereen in kleine groepjes met elkaar te praten.

In dit weblog ga ik niet schrijven over de mooie hemelvaartviering waarmee we deze donderdag om 08.00 uur begonnen in de kapel van het klooster; en waarin we stilstonden bij de zegen die Jezus zijn leerlingen meegeeft volgens Lucas 24, waarna we in 2tallen deelden hoe God ons deze reis gezegend heeft en voor elkaar baden.

Ik wil ook niet schrijven over hoe we door de woestijnhitte rondliepen bovenop Masada, waar we stilstonden bij de strijd die de joden hier in 73 leverden tegen de Romeinen. Hoewel het interessant genoeg was wat Marco ons vertelde over de joodse gemeenschap die hier jarenlang leefde en waarin elke man zjijn gezin doodde om hen te behoeden voor de Romeinse slavernij, toen de strijd verloren bleek.

Nee, ik wil schrijven over wat vandaag het meeste indruk op mij gemaakt heeft: de ontmoeting met de lijdende Christus en de Holocaust overlevenden bij de kunstenaar Rick Wienecke.

De voormalige Canadees en zijn vrouw Daphen wonen in een stad in de woestijn. We parkeerden de busjes in een stenige vlakte en stapten  een ruimte binnen die met zwart doek was overspannen. Plotseling staan we oog in oog met 7 beelden van Christus aan het kruis die naast elkaar tegen een lange witte muur hangen, waar ze in meer of mindere mate in lijken te verdwijnen. Vóór elke Christus staat een levensgroot beeld van een man met een kaal hoofd in kleding die je direct herkent als die van de concentratiekampen. Elke Holocaustfiguur lijkt als het ware in gesprek met de Christusfiguur. De verschillende taferelen zijn gescheiden door een kolom donkere natuurstenen, waar water over loopt. Verbaasd en onder de indruk loop ik rond in deze ruimte, het is alsof ik bijna de dialoog tussen de donkere gebeeldhouwde mannen en hun witte gekruisigde Christussen kan horen. Later vertelt Daphne dat Rick inderdaad 'a dialogue of suffering' heeft willen creëren. Ze vertelt ons over het lange proces waarin God Rick geleid heeft om dit kunstwerk te maken dat onmogelijk lijkt omdat veel joden niks willen weten van Christus in wiens naam zij zo verschrikkelijk vervolgd zijn. Toch reageren de joden die het gezien hebben positief: "Je maakt Hem één van ons." zei iemand. En een ander: "Je hebt de twee moeilijkste gebeurtenissen uit onze geschiedenis genomen en ze samen gebracht."
De taal van deze beelden zegt inderdad meer dan vele woorden kunnen doen. Het is dan ook ontstaan in gebed en bedoeld om in ons een gebed op te wekken voor dit volk dat zo geleden heeft, maar dat nu vol levenslust een nieuw bestaan opbouwt. En om hen te verbinden met de God die niet alleen voor, maar ook mét hen geleden heeft

We kijken en maken foto's. Ik ga nog proberen daar een paar van te plaatsen. Als je nieuwsgierig geworden bent, kun je zelf vast kijken op http://www.castingseeds.com

En omdat het uiteindelijk gaat om het vieren van het leven, gaan we nu een kampvuur maken en genieten van elkaars gezelschap en een glas goede wijn.

Sabine vander Heijden